DSP Book Publishing

Paweł Kolcaty

LISTOPADOWE PEJZAŻE

Słopniczański wiatr dziś hula –
po dolinach i po górach.
Ciepłem chłoszcze, czapki strąca
w zachodzącym słońcu.

Gdym zobaczył Dzielec w dali,
to myślałem, że się pali
pałac, złotem migocący
w zachodzącym słońcu.

Płomień buchnął nad powały,
złote iskry wzlatywały,
a nie czuło się gorąca
o zachodzie słońca.

Halny nieco ciszej wieje
krwawą łuną nad wierzeje,
a krzyż – srebrny! Cudem trąca
o zachodzie słońca.

Karmin, złota zwały duże,
Zieleń w czerni, brąz w purpurze...
Ołowiany fiolet wokół.
Łososina w mroku.

8 listopada 2000.

RYZYKO PRZYJAŹNI

spotykamy się na pogrzebach
maleje grupka żywych

odprowadzamy przyjaciół z szacunkiem
dobrym słowem proboszcza
niekiedy z tercetem smyczkowym
częściej z samotnym trębaczem -
partyzanckim hejnalistą

pogrzebów przybywa
kondycji nie
w listopadzie i marcu najtrudniej
pomijam okoliczność iż
odprowadzeni przez aniołów do raju
nie mogą się zrewanżować

wyraźnie wzrasta ryzyko
zapalenia płuc

Tarnów, 8 kwietnia 2005 roku.

Paweł Kolcaty

Nie wiem, czy ktoś czytał wiersze. Z informacji wynika, że były jakieś wyświetlenia. Tak czy owak - wklejam kolejne dwa.

FLETNIA PANA

Panny, muzy i boginki
pragną wiedzieć „co jest grane”,
która spotka archanioła,
które płodzić będą z Panem.

Kwiecie depczą swymi stopy,
niebo śpiewa na ich biustach,
za dnia słońce je całuje,
a w noc księżyc usta muska.

Nasłuchują skrajem ciszy
w płatkach losu wokół głowy,
trans uniesień je kołysze,
w tańcu gubią liść figowy...

Tarnów, 10 lutego 2001.

Paweł Kolcaty

* * *

ziemio jodłowej kołysanki
i spadziowego miodu

matczynego błogosławieństwa

strono rodzinna
tych co na morzu
tych co na Śląsku
tych co za chlebem

puszczona kantem
moja glebo beskidzka
pozwól deptać się jeszcze

sabrina

„Listopadowe pejzaże” – piękny nastrojowy wiersz. Bardzo mi się podoba może dlatego, że
mieszkam na terenach nizinnych a tak bardzo kocham góry. Pozdr. S.

niunia

Pięknie pan pisze. A jak zaczęła sie pana przygoda z pisaniem?