DSP Book Publishing

tajga1805

koronka
A czy wiesz, że koronki jedną wadę
mają na twoim ciele, że trudno je rozpiąć.
Tak. Mógłbym, oczywiście mocniej je pociągnąć,
traktując, jak do skarbu, ostatnią zawadę.

Chociaż takie niewinne, bielą się misternie
wzorem tkanym, jak sądzę, cieńszym od pajęczyn…
Zatem powiedz, dlaczego przyszło mi się męczyć,
próbując je rozsupłać? Jednak nadaremnie.

To jedyna ich wada? Wszystkich bogów wzywam.
Toż to kokon przedziwny, więżący motyla.
Pozwól, że go rozetnę, później znów pozszywam!

Nić mocna, jak ze stali. W myśli klnę- Do diaska!
Wtem szepczesz- Stój kochany. Starczy jedna chwila.
Przecież wiąże koronkę ta jedna zatrzaska.

Głosu brzmienie
Wsłuchiwałem się dzisiaj w głosu twego brzmienie.
Mówisz zawsze spokojnie, co czyni muzyką.
Nie masz fałszu, obłudy. Nie spieszy do nikąd.
Jest niczym wokaliza, dając ukojenie.

A kiedy rozmawiamy bez żadnej przyczyny,
uśmiecham się do ciebie, znając odpowiedzi.
Jesteśmy jak równanie. Jak starzy sąsiedzi.
Bez porywów, uniesień chłopca i dziewczyny…

Niekiedy zamyślony pytam- Powtórz proszę.
Nie treść była ważniejsza. Czystość melodyki.
Choć to tak nieładnie jest i nie raz cię płoszę.

A przecież nie jest prawdą.-„Nie słucham uważnie…”
Doszukuję się w głosie twoim tej muzyki,
co daje ukojenie. Budzi wyobraźnię.

(Kiedy miłość…)
Kiedy miłość tak wielka, że zaczyna ciążyć,
może warto przystanąć, niż ze szczęścia szaleć.
Bo umysł się zatraca. Gubi się gdzieś pamięć.
Do dosytu radości można już nie zdążyć.

Jeszcze zdasz się najskrytszym serca powiernikiem.
Ona da ci w prezencie kluczyk do sekretu,
będzie więc, najcenniejszym z twoich amuletów.
Też zechcesz się odwdzięczyć. Może naszyjnikiem?

A potem z tej miłości oślepnąć wypada
i nie poznać różnicy, gdzie chęć, a potrzeba?
Ty pragniesz ideału, ten się w gruz rozpada.

Jeśli jest coś za piękne, zbyt szybko się psuje!
Dar od niej wykorzystać.- Grom z jasnego nieba!
Bo do tego kluczyka zamek nie pasuje…